Bron
KPMG
De markt van groene obligaties is een belangrijk middel om de transitie naar een klimaatneutrale economie te financieren en heeft dus een enorm potentieel. Wie dat potentieel wil benutten, kan niet om regtech heen. Maar wie neemt het initiatief?
Green bonds zijn immens populair. De afgelopen vier jaar is de markt van groene obligaties vertwaalfvoudigd. Tegelijkertijd is het nog een nichemarkt; groene obligaties maken slechts 0,1% uit van de totale wereldwijde obligatiemarkt. Het grote potentieel van green bonds is onder andere nauw verweven met de wereldwijde klimaatafspraken die zijn gemaakt tijdens COP 21 in Parijs en de internationaal geaccepteerde Sustainable Development Goals (SDG’s). Om de doelstellingen uit beide akkoorden te bereiken, is de komende vijftien jaar 900 triljoen euro nodig.
Toch is het nog altijd maar de vraag of de markt voor green bonds in staat is om het enorme potentieel ook daadwerkelijk te verwezenlijken. Die toekomst is mede afhankelijk van de investeringsbereidheid van grote mainstream beleggers, die primair naar financiële prestaties van beleggingen kijken en minder naar de duurzaamheid ervan. En omdat zij vooralsnog onvoldoende inzicht krijgen in de kwaliteit van groene obligaties, zijn de meeste nog terughoudend om een investering in deze markt te doen. Eenduidige standaarden, inclusief gemeenschappelijke criteria voor het predicaat ‘groen’, vormen de sleutel om het vertrouwen van grote beleggers in deze markt te vergroten en daarmee tot het waarmaken van die grote potentie. En het waarmaken van onder andere klimaatdoelstellingen.
Standaarden voor een diverse markt
De vraag is niet óf er eenduidige standaarden komen, want de kans dat die er komen is groot. Daarvan zijn zelfs toezichthouders, zoals Mark Carney, de gouverneur van de Bank of England, overtuigd. De vraag is meer waaraan de standaarden in de toekomst moeten voldoen voor voldoende geloofwaardigheid en groei van de markt. De markt voor groene obligaties heeft onder andere standaarden nodig die weliswaar gebaseerd zijn op regels, maar voldoende flexibel toepasbaar zijn in een markt die zich kenmerkt door een grote diversiteit. Daarom is het van groot belang tot een aanpak te komen waarbij per sector wordt vastgesteld wat groen is, want in de praktijk blijkt het bijna onmogelijk tot een omschrijving van groen te komen die van toepassing is op alle groene obligaties en alle lokale markten.
Dergelijke standaarden zullen leiden tot meer harmonisatie in de wijze waarop groene obligaties worden gestructureerd en gedocumenteerd. Dit zal de transparantie van de markt vergroten en een positief effect hebben op de groei ervan. Maar daarmee zijn we er nog niet. Er is meer transparantie nodig om de groei ook op de langere termijn te waarborgen. Regtech kan een sleutelrol vervullen.
Een goedbedoelde poging
In de markt zijn de afgelopen maanden de eerste technologische oplossingen verschenen die proberen de transparantie van de groene obligatiemarkt verder te vergroten, onder andere ter ondersteuning van organisaties die een groene obligatie willen uitgeven maar niet weten waar te beginnen. Zo heeft de Zweedse bank SBE een centrale database opgezet met daarin relevante informatie over al uitgegeven groene obligaties. Het Britse magazine Environmental Finance heeft ook zijn eigen database met gegevens over uitgegeven groene obligaties gelanceerd. Maar deze goedbedoelde pogingen zullen op den duur tekort schieten om de markt daadwerkelijk transparant te maken.
Een betere oplossing is een decentrale database, op basis van blockchain-technologie. Organisaties die een groene obligatie hebben uitgegeven uploaden zelf de benodigde informatie over de obligatie, de technologie koppelt er een rating aan, de belegger kan gaan vergelijken, de toezichthouders kunnen realtime meelezen. Laagdrempelig, transparant voor uitgevende organisaties, beleggers en toezichthouders, en er is simpel onderscheid te maken tussen sector of subsector. Informatie kan niet achteraf worden aangepast, wat de betrouwbaarheid en transparantie ten goede komt, en er is niet een centrale partij die alle macht en verantwoordelijkheid draagt over de data. Een aandachtspunt is wel dat ‘iemand’ het initiatief moet nemen om zo’n standaard op te zetten. Het is de vraag wie die urgentie voelt.
Goedkoop duurkoop
Banken lijken de meest logische partij om met een dergelijke blockchain-oplossing te komen. Zij hebben er als intermediair belang bij en beschikken bovendien over de benodigde kennis van groene obligaties. Ook is hun lijntje met fintech kort. Maar ook als banken afwachten, komt de decentrale database er. Dan pakt een rating agency, zoals S&P of Moody’s het wellicht op. Maar die gemakzucht kan zich ook tegen banken keren. Dan wordt goedkoop duurkoop: hogere transactiekosten voor groene obligaties en veel voorschriften. Dat snijdt niet alleen banken in de vingers, maar de wereld als geheel. Want investeringen in groene obligaties krijgen er geen vrij baan mee.
Regtech gaat dus een bijdrage leveren aan het oplossen van het klimaatprobleem. Hoe groot die bijdrage is, is afhankelijk van wie de handschoen oppakt; banken of rating agencies. Beiden hebben een belang. Maar banken kunnen het meeste betekenen. Voor beleggers en daarmee voor zichzelf, maar niet in de laatste plaats voor het klimaat.
