Zijn de particuliere beleggers die massaal aan het beleggen slaan party poopers, die het lucratieve feestje op de beurs verpesten? Juist niet, betoogt Michael Jantzi, oprichter van Sustainalytics. Het zou goed kunnen dat dankzij deze steeds grotere groep geïnteresseerden duurzaam beleggen een substantiëlere positieve impact gaat hebben op het aanpakken van onze klimaatproblemen.
Sinds ik een paar jaar geleden naar Ontario verhuisd ben en op een boerderij woon met een lap grond eromheen van bijna 30 hectare (ongeveer 45 voetbalvelden), kenmerken in elk geval twee zaken mijn leven. Het eerste is een ellenlange to-do lijst en het tweede het feit dat ik zo ontzettend veel leer. Zoals dat je als boer het juiste gereedschap nodig hebt om je doel te kunnen bereiken.
Tegelijkertijd merk ik echter ook dat je zelfs met de meest superieure tools niet ver komt zonder de nodige vaardigheden en toewijding. En dat is niet alleen zo in een boerenbedrijf, maar ook als je duurzaam wilt beleggen. Maar daarbij de juiste beleggingskeuzes maken, die écht impact gaan hebben op het klimaat, is steeds moeilijker. Naarmate de klimaatcrisis verergert, komen er steeds meer subthema’s bij die onder het kopje ‘duurzaam’ vallen.
Daaruit kiezen is een hele opgave voor het ongekend grote aantal particuliere beleggers dat de markt recent heeft betreden of binnenkort nog betreedt. Sommige professionele beleggers kijken een beetje op hen neer, en beschouwen hen als de laatste gasten die op een feestje arriveren, de spelbrekers die het vervolgens verpesten voor de rest. Zij denken dat hun komst duidelijk maakt dat het hoogtepunt op de beurs nu achter de rug is en het wellicht tijd wordt om uit duurzame beleggingen te stappen.
Machtige massa
Daarin zouden ze gelijk hebben als duurzaam beleggen een modegril was. Maar dat is het niet: talloze particulieren in de Verenigde Staten en Europa willen een ESG-bestendige beleggingsportefeuille, ter ondersteuning van de transitie naar een uitstootloze wereld. Als groep hebben zij een sterke machtspositie bij grote institutionele beleggers, zoals pensioenfondsen. Dat kan juist zorgen voor een nog hardere groei van het vermogen dat in duurzame ETF’s en beleggingsfondsen wordt geïnvesteerd.
Al die particuliere beleggers die recent zijn begonnen met beleggen, zijn dus geen party-poopers. Integendeel, hun massale entree op de beurs en in de beleggingswereld kan ook juist als een katalysator werken. Misschien worden zij wereldwijd wel degenen die het gesprek écht op gang brengen, bijvoorbeeld met pensioenfondsen en fondsbeheerders, over de impact die een bepaalde belegging heeft op onze klimaatproblemen.
Op sommige plekken in de wereld sorteren dat soort gesprekken al effect: bijvoorbeeld het grootste pensioenfonds van Nederland, het ABP, besloot een paar maanden geleden onder druk van (activistische) pensioendeelnemers om zijn beleggingen in olie, gas en steenkool te verkopen. Daarmee is een bedrag gemoeid van zo’n €15 miljard, 3% van totale belegd vermogen.
Angst als dominante emotie
Stel dat deze ontwikkeling doorzet en overal particuliere beleggers – burgers – hun wensen kenbaar gaan maken aan institutionele beleggers of daar zelf naar gaan handelen op de beurs. Dan worden zij degenen die écht voor verandering zorgen in de beleggingswereld. Dat is ook hard nodig: mijn collega’s van de kapitaalmarkt én onze klanten hebben het er beiden vaak over hoezeer klimaatverandering tot systeemrisico’s leidt. En dat besef versterkt het gevoel dat in mijn ogen de wereld nu sowieso domineert – angst.
We zijn niet alleen bang voor de steeds heftiger gevolgen van de klimaatcrisis, maar ook voor nieuwe coronavarianten en -pandemie-uitbraken; voor China, dat steeds agressiever zijn plek in de wereld opeist terwijl het ondertussen in eigen land religieuze minderheden onderdrukt. En ook voor de mogelijke gevolgen van de Koude Oorlog waar we opnieuw in lijken te zijn beland.
De angst voor wat klimaatverandering allemaal met de wereld – en daarmee met onszelf – gaat doen, vergroot overigens wél de interesse in alles wat onder de noemer van duurzaamheid valt. Voor het hele ESG-pakketje dus, de verzamelterm die staat voor Environment (een respectvolle omgang met milieu en klimaat), Social (een waardige omgang met dier en medemens) en Governance (fatsoenlijk ondernemingsbestuur).
We kunnen dan ook niet meer om de klimaatcrisis heen – die is ook dicht bij huis zichtbaar. Zoals in British Columbia, dat afgelopen maand verwoest werd door zware regenval en overstromingen. Dat was al de derde natuurramp in een jaar tijd in het westen van Canada, na hittegolven en onblusbare bosbranden. De kosten om de schade te herstellen, zullen naar verwacht nog hoger uitvallen dan de $10 miljard die de vorige natuurramp kostte (die in Fort McMurray, in 2016). En dat is nog maar één voorbeeld van het knock-out-effect van klimaatverandering.
Michael Jantzi is chief executive officer van Sustainalytics, een onafhankelijk opererend onderzoeksbureau dat beoordeelt hoe bedrijven en landen scoren op duurzaamheidsgebied. Sinds april 2020 is het eigendom van Morningstar.
Dit artikel is eerder geplaatst op de website van Morningstar
